babaye
nga nalabyan na sa mga tunob
sa panahon
dugay na niyang gikwentas ang kalaay
og kamingaw
niining isla
diin ang mga balas puti kaayo og
ang mga balod morag nag-awit og tumang kahilom
mitindog siya milakat palayo sa daghang katawhan
giangkon niya ang kapildihon
sa tunga sa inyong
hudyaka og kalipay
kaniadto mitila siya sa asgad
miinom sa dagat
kaniadto mikawras siya sa balas
karon iya na lang kining gitumban
sa walay hunahuna og unsa pa
ang balas
balas lamang balas
ang iyang ngalan balas
ang iyang pagbati og
sa iyang mga kamot diha nausik ang tanan
sa kilid sa iyang mga tudlo
diha modagayday ang asgad kaayo nga mga abog
apan wala na siyay paghandom
sa pag-abot sa panahon
nga ang iyang dila makamao pang motila
pondol na ang iyang mga kuko
og ang iyang mga kamot migahi na sa kubal
nga nagtabon sa iyang kahumok kaniadto
uga na ang iyang panglantaw
sama kauga sa hangin sa hapit na ang kagabhion
1 comment:
aray!
Post a Comment