ANG BATHALA

Sa karaang panahon,sa dihang ang akong unang pagkurog migawas sa akong ngabil, misaka ko sa balaan nga bungtod og nakigsulti ni Bathala,

“ Agalon, ako ang imong ulipon.Ang imong pagbuot maoy akong mga balaod, og kini akong sundon hangtod sa kahangtoran”

Apan wala mitubag ang Bathala, og morag kilat nga siya milabay lamang.

Pagkahuman sa usa ka libo ka tuig, misaka na usab ako didto sa mga balaan nga mga bungtod og akong giingnan ang siya

“Bathala, ikaw ang gahimo kanako. Gikan sa lapok imo akong gihulma nga tawo, og ang tanan kanako akong utang kanimo”

Walay tubag ang Bathala, og sama sa kaliboan ka mga pako nga abtik pa sa manatad, siya milupad.

Human na usab sa kaliboan ka tuig, misaka na usab ako didto og misulti:

Amahan, ako ang imong anak. Sa imong kalooy og gugma imo akong gipakatawo, og pinaagi sa gugma og pag-ampo og pagyukbo, akong masunod ang imong gingharian”

Wala Siya motingog, og sama sa mga gabon nga nagturong sa mga lagyong bungtod, milabay lang siya og nawala.

Og pagkahuman na usab sa pila ka liboan nga katuigan, gikatkat ko na usab ang mga bungtod nga balaan, og ako mibungat:

Akong Bathala, Ikaw ang akong tumong og akong katumanan, Ako ang kagahapon og Ikaw ang akong Kaugmaon, Ako ang mga gamot ning buos kong kalibotan og ikaw ang bulak sa kalangitan, og kitang duha kuyog sa pagtubo sa atubangan sa nawong sa adlaw”

Og ang Bathala, miduko kanako, og mihunghong og matam-is nga mga pulong sa akong dalonggan, og sama sa dagat nga migakos sa mga sapa nga mibaha paingong kaniya, migakos usab ang Bathala kanako.

Og sa dihang mikanaog ako paingon sa mga walog og mga kapatagan, atua usab ang Bathala, nagtagad kanako.

( hubad sa balak ni Kahlil Gibran)