ang pagpananom sa lusok sa mais sa kadarohan ni tatay

dili sayon ang pagpananom ug mga lusok sa mais sa darohan ni tatay

kahibalo ana si nanay, kay silang duha kuyog kanunay

sa kasakit ug sa kalipay, sa kahimsog ug sa ka lupay, sa kadato ug kapobrehon,

hangtod nga gibulag sila sa kamatayon

dungan ang ilang pagpananom sa mga lusok sa mais sa ilang kabuntagon

nakita kini nilang mitubo, nanagko, mitugsoy nunot sa init sa adlaw ug sa

kaabono sa yuta nga ilang nanay ug tatay. Apan bisan pa niini dili tanan nga

ilang gitanom namunga. Adunay mga daot. Adunay mga natuok sa panahon.

kadtong namunga ug daghan, wala na naabtan ni nanay ug tatay,

kay namatay sila sa dihang miabot ang hulaw ug ang kasagaran nga ila

untang gilantaw nga mga mais nga masaaron, kalit lang nga nangalaya ug

nangamatay man. kadtong namunga ug daghan wala na nila maabti.

ako kadto. mao kana ang tinood.

sa dihang nagbulag ang magtiayon

sa dihang nagbulag na ang magtiayon

nga si Konsay ug Tiago

gibiyaan nila ang ilang balay nga tinukod

sa daplin sa suba

ang mga bintana morag mga mata nga nangabuta

ang mga panganod didto nahimong mga dagkong mga kwaknit

wala nay nagpuyo ug ang mga hangin naglaposlapos na lamang

ug ang duha ka mga pultahan sa ubos nangamatay sa kamingaw ug katugnaw

sa ilang pakighilawas

sa dihang nagawsan

na si Engoy

nabati ni Adela

ang kainit

sud sa iyang bilahan

mipahiyom kini

sa mga tiki

sa kisame

samtang nagpiyong

si Enggoy sa

kalami sa iyang

gibati sa iyang

kinabuhi

nahikatulog

nahinanok samtang

midug-ab si

Adela nagpanakla

kay sa dihang

mahimo na kining

bata

kadtong

misulod nga sperma

sa iyang sabakan

siguradong siya na

ang

mamahimong

rayna sa dakong

balay ug lapad

nga kalubihan

ug basakan

ni Enggoy

si Adela 19 pa lang

si Enggoy 79 na.

ang mga sunflowers ni vincent van gogh

kon hisgutan na gani ang mga sunflowers ni vincent

mahinumduman ko dayon ang pagputol niya sa usa niya

ka dunggan, ang pagpinta niya sa iyang nawong nga

gikoloran ug dakong kamingaw ug kasubo nga

miabot sa punto sa paghikog. kon ako kini siging

hunahunaon sa kadaghan sa akong nabasa bation

akog kalooy ug kamingaw. Motulo ang akong luha

labi na ug duyagan sa kanta nga starry starry night

samtang ako nag-inusara sa among balkon sa kagabhion

lantaw sa takdol sa bulan nga gidayadayanan sa mga

pampararam nga mga bitoon. Usahay kon daghan na

kaayo ka ug nahibaw-an sa kinabuhi sa uban dili mo

na madayeg ang iyang binuhatan. Sama nining, balikan

ta, kabahin sa mga Cut Sunflowers ni vincent van gogh,

ako una siyang kalimtan, akong tutukan pag-ayo ang mga

giway sa pintura sa mga nawong sa giputol nga sunflowers.

Lahi kini sa tinood nga kinabuhi. Dakong buhi ang mga makita diha

sa mga mata sa mga gipinta nga sunflowers. Mga adlaw. Ang Kahayag.

Wala ang kangitngit. Wala ang mga dag-om sa langit.

Wala gani ang mga ulan ug kilat. Kon naa man ang Kahilom

Apan dili gayod nako makita ang paghikog. Naa ang tapot nga kinabuhi.

dayong sa lalaki ug sa babaye

walay bug-at kon ang duha

lalaki ug babaye magdayong sa ilang karga

dili magsalig ang babaye sa kusog sa lalaki

dili pud dapat makamenos ang lalaki sa kahuyang sa babaye

tungod kay bisan unsa ka bgu-at sa usa ka butang

o problema man mogaan gayod kini

ang lalaki molantaw sa pahiyom sa babaye

ug ang babaye mosandig sa dughan ug braso sa lalaki

magkuyog silang duha lantaw sa unahan

dayong, dayong, magpuyo maglakat nga malinawon

tan-awa sa ilang karga wala damha miabot na sila

sa ilang balay ug karon panahon na sa pagpahulay ug pangatawa

Ang tugon para sa mga bana gikan sa usa ka bana usab

Aron kuno magbukal gihapon ang
Tuba diha sa hungot sa inyong kaminyoon
Kon ikaw ang bana ug nasayop ka
Ayaw daghag estorya, dawata.
Kon ikaw ang sakto, maghilomhilom na lang kuno ka.

Sa pagkadungog ni Jerry kabahin sa gisulti ni Ogden
Siya miiktin nga mora ug baktin
Kay kuno nganong ingon ana man
Dili ba unfair? Nagtagay mi sa tuba
tupad sa gisumsuman nga knilaw nga isda..

Migalot si Jerry. Mibangka ug estorya
Kay kuno dili jud siya magpa-under sa iyang asawa.
Wa pa mahuman ang iyang pagpnnay ug porma

Nadungog niya ang tawag sa iyang asawa
“Jer! Jer! Jer! Jer! Pauli na kadali ba!
Nagdali si Jerry, morag nahadlok kang Belatria.

Nayabo ang galon sa tuba nga iyang nasangkilan
Kay siya mikaratil ug dagan.
Ug kami nga nabilin bisag dili pa hubog, nangatawa.

ang mga pahimangno alang kanato gikan kang Ogden Nash

Ang unsang parte sa lawas nga dili kuno gamiton
Sa kadugayan sumala sa balaod sa evolution, kini mawala.
Sama sa isda nga milayas sa dagat, nahimo kining tabili.
Ug kadtong mga langgam nga misalom sa dagat, nahimo kining mga pagi.
Ug kadtong mga lumot nga naghandom nga mokiaykiay, nahimong ulod.
Kadtong mga lapu-lapu nga nangambisyon nga makalupad, nawad-an sa himbis
Gitubuan sa mga pako, ug nakalupad sa mga panganod.
Ug busa kita kunong mga tao, maglakaw gayod, kay basin mawala ang atong mga tiil. Dili magtinapulan ug magsigig sakay o pabug-at sa uban. Kay basin mahimo kitang mga yugo sa kabaw, o dili ba maupok ang atong mga tiil
ug mahimong puro sampot na lang.
Labaw sa tanan, dili kita mag-undang ug hunahuna kay basin ang atong utok
Mokobol ug mahimong mga bato daplin sa suba nga labyanan na lamang sa mga tubig, ug lingkoranan, id-iranan na lang sa mga lubot sa mga walay kasilyas.

ang atong kinabuhi sama sa usa ka suba

Ang kinabuhi kuno sama sa usa ka suba
Diin nato gihinay hinay ug hulog ang atong mga talulot
SA atong mga bulak

Hinay hinay ang mga talulot ug kuyog sa
Dagan sa tubig hangtod nga layo na kini sa atong mga panglantaw

Ug isunod nato paghatag ang atong mga dahon
Hinay hinay lang gihapon atong ipaanod

Ug ang atong mga sanga ato usab nga ipiyal sa suba
SA atong kinabuhi hangtod nga mahurot na ang tanang

Natong mahatag. Molantaw kita sa atong bulsa kon duna
Pa ba kitay mahatag kay ug kon wala na moabot na ang

Dili kapugngan. Ihatag na nato ang atong lawas ug dayon
Ang atong kalag. Kasagaran gusto sa uban nga magpabilin

Apan dili kini mahimo. Anaa ang balaod sa suba ug sa mga
Talulot sa mga bulak. Ipaanod gayod ang tanan. Kay ug

Bout kwentahon, sa tinood lang, walay magpabilin,
Moanod gayod kita, kay wala kitay matawag nga ato.

Pangotan-a ang mga gamhanan ug mga daghag nahibaw-an,
Mao kini ang ilang tubag: hinulaman lang nato ang tanan.

Ang tanan.Ang tanan gayod. Atong iuli pinaagi sa pagpaanod.

ang duha ka labandera ni amorsolo

nahalungkat ra gyod nako finally ang duha

ka labandera ni amorsolo. medyo daan na. dugay na intawon

kining duha ka labandera nga nanglaba sa suba nga nagpunay

ug agas gikan pa sa pag-abot sa mga hapon sa pilipinas.

wala pay mga dugo kining mga subaa sa mga patay nga sundalo.

balikan ta. unsa kahay tsismis nga gisugid sa labandera # 1

ngadto kang labandera #2? tsismis kaha sa ilang mga bana?

dalaga pa man dagway ning duha, kay morag bus-ok pa man

ang ilang mga dughan.

Tan-awa kanang usa nga nagtalidhay, naghawid sa iyang buhok nga basa,

morag dunay gipugngan. Morag OA nga nagpose. nag-emote.

wa baya kana siyay bulingon nga gilabhan. Dunay kolon sa iyang kilid.

unsa may purpose anang kolon diha? balonan sa bahaw ug inon-onan?

ang tapad, sure ko, mga kawayan, klaro ang mga dahon nga morag

dahon sa kawayan. gamay nga sapa. duha ka babaye.

ang pintor nga si amorsolo, nagpahipi sa kilid sa bato. nagsigig pintora?

o didto lang siya sa aircon niya nga studio, nag-imagine ug sapa,

kawayanan, ug duha ka niwang nga babaye nga mga walay lawas,

nga walay ngalan, nga walay nawong, kay usab sila dili mga tinood.

saon na lang. ugma moadto na usab ako sa sapa. tan-awon ko kon unsa

ka tinood nga dunay mga dalaga nga modawat pa sa akong labada.

aduna pa kahay sapa karon? ug duna, limpyo pa kaha? tan-awon ko lang.

ang sunoy ni Ang Kiukok

kon mahinagbuan sa usa ka sabungero

ang sunoy ni Ang Kiukok

dili kini kahibalo kon sunoy ba ang iyang gikaatbang

makaingon siya nga dili kana sunoy nga iyang igtalare

sa bulangan kada Domingo.

dagko ang mga tiil ug mga kuko. ang ulo morag dili ulo gani

sa usa ka manok. ang mga pako morag mga sundang.

ang mga kuko morag mga hait nga kutsilyo.

ang mga balahido morag mga lansang sa dagkong haligi

sa balay nga lubi.

ang iyang mata morag butones nga pula sa usa ka luag nga karsones.

ang iyang tahod morag bangkil sa buaya.

gitutukan sa usa ka sabungero ang sunoy ni Ang Kiukok

ang iyang nakita dili tari, kon dili kukok.

ug ako nga nagtan-aw sa sabungero nga nagtan-aw sa sunoy ni ang kiukok

nagpanglingo. lahi diay ang kamatooran sa usa ka pintor sa pantan-aw sa sunoy.

lahi usab ang tinood nga sunoy. lahi usab ang mga mata sa sabungero.

lahi usab ako.

busa nganong but-an ko man ang sabungero nga gustong mamulang kada Domingo

ako usab. kay ngano gusto ba usab ako nga ila akong but-an kon dili usab ako ganahan

motan-aw ug mupusta anang bulang kada Domingo?

lain-laing mata. lain-laing panglantaw. lain-laing realidad. wa tay but-anay pre.

diri ko. diha ka. ang importante nag-enjoy ta.

ug ang sunoy ni Ang Kiukok pasagdan ta. Ang sunod, mao ang Himongaan sa mga mata

ni Ang Kiukok. Basin naa na. Puhon.

facade

sa sama nimo nga dili kayo himasa sa iningles

mahimo kang kataw-anan. unsa to fakid?

hayy, fassad. say fassssad. dili faked, dili fakid.

it means, atubangan. sama niining gidrowing ni

(kinsa gani ning ga-paint ani oi?)

fasssssad, sa usa ka entrance sa usa ka balay sa bato.

you see. dato ang tag-iya niining balaya kay pirming panirado sa iyang

fassssssad.

nindot, naay mga shadows ang trees. di kong kamao unsaon paghimo ana.

malissssord gayod. appreciate lang ta kadyot. basin maalaan ta nga classsssss.

tan-awa otro. rehas ang bintana. sarado ang pultahan dili klaro kon duna bay lock.

lig-on ang mga bongbong. mga bato ang gigamit.

dunay mga banga. para unsa ba kana sila? dekorasyon lang seguro.

di pud pwede nga butanganan og bino. dili na sila manginom ug kulafo.

dili pod pwede butangan ug tuba. wa classsssssss. bahong tubbbbbbbba.

dekorasyon lang ang mga jars. ang mga flower pots sa silong sa punoan sa kahoy.

painting lang kana. apan duna kanay gibasehan sa pintor nga miadto didto ug

nagsugod ug pintura sa iyang canvass.

ang painting,dekorasyon lang usab kana sa bongbong sa mga dato.

nakasabot ka na kon unsa ang fasssad?

dekorasyon lang ang fasssssssad. dili pwede puy-an. dili pwede kan-on.

sama sa akong nawong. fasssad lang kana sa akong kalag.

dekorasyon lang. kay ang tinood, dili man ang fasssssssad.

ang tinood man gud, sa klaro nga pagkasulti, dili ang atubangan.

kadtong nagpahipi. kadtong naa sa likod. kadtong gitagotagoan.

kadtong wala pa nato makita. kadtong dili makita. kadtong kalag.

kadtong spiritual. kana ang dili mga fassssssssad. kana maoy atong akatahan.

kay kana sila dili mga dekorasyon lamang.

a planting season

he painted the planting season.

women dressed like they are dancing the curacha.

anahaw hats to cover their heads from the sun that early morning.

a man strums the guitar. all the planters are women

with their baro and saya.

five or more women are on the other side of the field.

a patch of mud. another woman leans on the soil.

counting grains on her bamboo basket.

trees on an island of some groves.

there is a blur inside my mind.

there is no truth to the colors you have chosen.

i can say you were never there when you painted them.

i went to the ricefield of my father.

an old man, he leans on the mud. putting the riceplants. he is naked, brown and stained by

the scorching color of the sun.the planters are children, and some older men in their twenties

to issue some commands. they are always on the rush. they are not talking.

mother cooks the rice and prepares the fish and some coconut wine.

what i see is more real than what you painted. you must be lying, you were never there.

the great painter

she undresses herself, upon your orders.

you are the artist. the brush and paint.

your white beard speaks your years of greatness.

by the strokes of your brush a woman must live.

even to outlive her flesh.

you tell her to lie on the white floor. she follows.

no decent society likes the bluntness of her

frontal nudity. you choose her other side.

raise the leg a little bit higher. she covers her face

with her brown arms. you tell her not to show her face.

her eyes speak much about misery. it shall only be her body.

it is the body that your clientile likes.

you tell her to roll. she rolls on the white floor now

wet with her sweat.

there she is. Naked before us. On this picture

of her body. No face. No eyes.

it was done for hours. the painting is another masterpiece

of a de joya.

i am taking notes. I am taking into consideration

the numbness of the woman's body staying still for hours.

her thoughts about a husband with drinking problems.

her child at the hospital. her pregnant daughter.

her mother in the province sick with tuberculosis.

her father in prison for stealing a chicken.

her brother lured into communism in the mountain.

all the while she heard the bursting of guns.

smelling of gunpowder.her list of problems.

her quest for the next lunch. after hours of her naked pose

for the master painter, she forgets about the dress

which she left on the chair. It is not part of the painting.

just one lighted candle

i do not need much light

i will be blinded. i do not want to lose the dark completely.

i need some shades. blackness of the night.

it is not complicated. there are complements to speak of.

day and night. white and black. shades of grey.

i need them.

so in the darkness of my night, i do not demand

the sun. sometimes, i do not even like the fullness of the moon.

an array of stars would be too much for me.

do you remember when there were three stars in heaven?

i give them all to you, as though i own them.

i like it here. In the dark. With you.

we speak about love and its flowers and fruits.

we like the face of happiness winking an eye.

in the dark. lighted by just one candle.

that is all we need.we like it here. a lonely candle in the dark.

it shines.it glows.

just one lighted candle. yes, just one lighted candle

that consumes itself. and when it is over, we shall sleep.

we have learned how light has conquered the night.

with just one lighted candle in the darkness of it all.

as you come today bringing a basket of sorrow

it is your style. a habit. or simply the role that fate has given you in life. you always bring a basket of sorrows. different sorrows. its stories. its rambles and babbles and you bring it early this morning. bad news. a broken leg. an accident. a fraud. a daughter swindled. a pregnant teen

grand daughter.

i am taking breakfast. i pretend i still like to eat the scrambled egg and the fried fish and the rice.

i sip coffee and decided to put it back on the table. you keep on telling your stories of sorrow. indeed a basket of sorrow is here to stay in the house. My house.You shed tears on the table. Some stains. I look at them. The table shrugs off. The cups are about to break and the spoons and forks are losing appetite. It has always been that. You and your sorrows. You want all of us here to be a part of your chosen sorrows.

Here we decide to be happy. We are growing the flowers of happiness in our little garden.

We have nice conversations for breakfast.

We have our own lives now. And we do not want to be a part of your lousy life.

But we must listen and pretend. We take a look at the basket of your sorrows.

We do not like it.

We wish that you leave. You are staying. We turn on the TV. You talk. You watch TV.

Now, we leave you. On your own. Take back the basket of sorrow.

We are going to the garden. The flowers of happiness are growing.

This poem speaks about how i escape from you.

happy colors

your heart is delighted with the happy colors

partying in a canvass: shades of sky blue like powder puffs

and pink and red and light orange all mingling like sunshine

spreading on the petals of the flowers

you embrace joy and set aside the colors of dry leaves

and broken twigs. In this canvass, there shall be no tears

to blot the happy colors, and destroy the gladness that

start to dance inside your aching heart. It is time for joy

to be born. And bliss, even for a short moment.

sa pag-abot sa akong kaulag

sa dihang miabot ang akong kaulag

nahadlok ako

kay dili pa ako preparado

gilubag ko kini

gihipos gitagotagoan

gipanghimakak

giantusan ug puga

sa daplin sa kasagbotan

sa akong pag-inusara

sa daghang mga kabalaka

nagpakaaron-ingnon ako

sa bulan ug sa mga bitoon

apan sud sa akong ginhawaan

ug sa lawak sa akong kasingkasing

daghan akong mga luha

nga gitagoan

asgad ang baho sa mga

kilid sa akong pagbati

natay-an ang akong

kaulag ug nagabok

ang akong mga laraw

sa akong kinabuhi

nawala ka napul-an sa

kadugay sa imong pagpaabot kanako

nawala usab ako

wala na kita magkita sud

sa dugay nga panahon

giwagtang ko ang gugma

sama sa pagwagtang

sa akong mga kaulag

diha kanimo

nangahulog ang mga dahon

milabay ang daghang panid sa mga hangin

ang mga amihan ug habagat

karon andam na unta ako sa tanan

apan wala na ang kaulag

patay na ang gugma sa dihang

miabot ka. nangunot na ang

atong mga agtang ug ang atong

mga kamot nagkurog na

sa tumang kahiubos ug

kapungot. giwaldas ko ang

akong panahon sa akong

mga paningkamot

ulahi na ang tanan. daghan ang

akong mga pagbasol ug sama

sa kaulag kaniadto

ako kining

gitagoan ipon sa mga taya

ipon sa mga asgad ug mga aslom

ipon sa mga pait ug mga hait

nga nagkagot nga mga ngipon.

ang akong ikaduyog sa imong pagkanta

dili ako piyanista

dili sab ako gitarista

dili ako kabalo motambol

dili ako fluta

dili ako accordion

dili ako tamborin

dili ako bokalista

apan tungod kay

imo man akong bana

ug ako kamang asawa

ang akong ikaduyog

sa imong pagpunay ug kanta

mao lamang ang akong

dyotay nga kahilom

PUTI NGA KABAYO NI PAPA

ang dili ko gayod makalimtan

sa akong tibook nga kinabuhi

mao ang puting kabayo ni tatay

nga milayas sa among balay

walay nakakita kaniya ug kon

aduna man dili gayod kadool kaniya

kay iya mang paakon ug sipasipaon

apan sa dihang ako mipauli na

nakita ko ang puting kabayo ni tatay

sa daplin sa sapa sa gamay nga kasagbotan

kilid sa kanipaan

nagtagbo ang among mga panglantaw

midoul ako ug miduol usab siya

gidapion niya ang lawas sa akong mga kamot

gihapuhap ko siya gikan sa iyang ulo hantod sa iyang ikog

gisakyan ko siya pauli sa among balay

gipasaligan ko siya nga hapit na mahuman ang tanan

para sa akong manghod nga lalaki

bisan pa sa imong paghagit kanako

ug sumbagay sa tugkaran sa akong balay

sa tungod gayod sa akong tugkaran

bisan pa sa imong pagpakaulaw sa

akong pag-amping sa akong pagkatawo

bisan pa sa imong pagkawalay puangod

sa imong pagkatampalasan

sa imong pag-among among sa akong

limpyo nga ngalan

bisan pa sa imong pagkahangal

sa imong pagshagitshagit sa imong kahubog

bisan pa sa tanan

karon sa imong kalisud ug kapakyas

sa imong pagduol kanako

bisan ug dili ka mangayo ug pasaylo kanako

sa pagtagbo sa atong tinan-awan

sa imong pagkadagma sa dalan

agakon ko ikaw

tabangan ko ikaw sa pagbalik ug tindog

igsoon ko ikaw dili ko gayod kana makalimtan.

makinasyon

makinasyon sa akong imahinasyon

usa ka figment sa mga tyurka

ug mga putol putol nga metalika

itapak sa akong mga

panumduman nga nangabitas

sa imong pamalikas

ang imong gusto sayod ako

nga ikaw dili gayod masabtan

bisag unsaon

tuison mo ang tanan kay dili nimo gusto

ang kalinaw nga panlantaw sama sa usa

ka dagan sa tubig sa daplin

sa usa ka dike

metal nga kabaw nga ang ikog puthaw

galvanized iron nga pato

ug ang ilang tingog inagay-ay sa mga

bolitas ug turnilyo

hampak sa martilyo ug maso sa

pagbuak sa mga bato sa akong kahilom

haw-ang ang tiyan sa screen nga

bintana

mo-aw-aw ang imong iro sa usa ka bulan

nga tinga sa kilid sa usa ka kahoy

nga ang dahon alambre ug ang mga

sanga kabilla

unsaon ko ba pagsabot unsaon ko ba

pag-ipon kanimo sa imong mga

hiwi ug lubag-lubag nga pangwenta.

sa imong makinasyon, namatay ang akong imahinasyon.

apan sama sa tanan, aduna ra kini kinutuban.

ania pa kanako ang mga linugdangan.

ang mga taya, ang mga tiniltilan nagpaabot lang gihapon.

chaos

chaos

kum-ot nga papel

gikan sa akong mga kamot

ako ra usab

ang niini nagkum-ot

chaos

kum-ot nga kinabuhi

sama sa papel

ako ra gihapon

niini ang nagkum-ot

chaos

kon masunog ko pa unta

ang dagat

dugay ra unta nga nahuman

ang tanan

chaos

disyerto sa akong kinabuhi

walay bulan

kadaghan unta sa balas

kon kini lang akong

makaon

langgam

gamay nga langgam

mibatog sa kawayan

mitutok kanako

samtang ako milabay

gamay nga langgam

unsa bay imong gipaabot

lupad na lupad na

kay ako usab molakaw na

ang karaang balay ni nanay ug tatay

1947

pagkahuman milayas ang mga hapon

nagsugod ug tigom si tatay ug mga kahoy

lig-on nga mga tugas gikan sa halayong bukid

gihakot paingon sa among lungsod

si nanay usab naningkamot sa pagtigom

sa ginagmayng halin sa tuba ug sa mga sasing

sud sa iyang alkansiya aron makakwarta

kay aron silang duha makatukod ug dako

ug lig-on nga balay sa among lungsod

natuman ang ilang pangandoy. tugas ang

mga haligi ug ang mga kilid kilid niini

dili madutlan sa mga anay ang balay

nilang nanay ug tatay

nanganak silag lima sa ilang gugma

tulo ka babaye ug duha ka lalaki

midagan ang panahon. kusog nga pagdagan.

nangahagba ang tanan. dili magkasinabot ang lima.

gaiyahay ug paturatoy. ang uban sigig panomboy.

kay mao kini kay mao kana. maglain na kita.

iyahay na. walay angayng magsalig. angayon ang

tanan. bahinon bisag unsa kagamay. apil na ang

lig-on nga balay ni nanay ug tatay.

2008

For sale, house and lot, 305 square meters.

City lot. Direct buyer only. Contact Cel # 0986134567

wala nay tingganay ang lima ka mga magsoon.

mao kana ang gidangatan sa paningkamot nilang nanay ug tatay.

nadutlan ra gayod ang ilang tugas nga balay sa ilang mga anay.

a lonely man aboard his raft and some birds

early dawn

a man sets sail on his raft

some black birds are on the raft for a hitchride to town

meanwhile the tiny blooming flowers of the chrysanthemum look at them pass by slowly in deep silence with the fog and mists

and then i begin to write about an ongoing loneliness

duha ka baki sa silong sa dahon sa antulanga

sa pagpangahulog sa kusog ug dagko

nga mga lusok sa mga ulan

sa silong sa usa lamang ka

dahon sa antulanga

nga gihimo natong payong

nagkauyon kita nga

kitang duha mag-unong

ikaw ug ako

sa tunga sa usa ka bagyo.

lantawa! lantawa ra god

ang nawong sa gugma!

pagkaanindot natong duha!

Dodong, asa ka man makakita ug pagbasol nga mag-una?

sa imong pagpasagad

midako ang dag-om

midaghan ang mga itom

nga panganod nagtapok

sa imong nataran ug sila

nagpunay ug paningil sa

imong mga binuhatan

hapit na ang ulan ug sayod

ka nga daghan ug buslot

ang imong mga pasalig

magtulo gayod ang imong

mga saad ug ang tanang

nimong mga pangandoy

mangabasa sa kaulaw

ulahi ang pagbasol

ug sayod ka niini apan

imo kining sagubangon.

sulod sa samin sa imong pagpanamin

sa imong pagpanamin

handumon mo

ikaw.sulayan mo ug hikap

sa imong kamot ang imong pagka

ikaw.tutukan mo ang imong

mga mata.

hikapon mo ang imong kamot

ug sa imong katingala

gikan sa samin migawas usab ang

usa ka kamot

karon ikaw na ang gihikap

niya.

ikaw gihapon kana

basin ug nakalimot ka sa tumang katingala ug kahingawa.

sud sa samin

kon imong tutukan

molugwa ang kamatooran

ug hikapon ka sa imong mga kamot

ang imong dughan

lantawon mo ang mga gamot

sa imong

kasingkasing

lantawon mo kon duna

ba kini igong gahom sa paghandum

aron sa paghatag ug mga humot nga bulak

sa kabuntagon

bisan pa ug unsa ang kangitngit

ug kauga sa hangin nga molamparos sa atong

kagabhion

your eye has a mouth

it is not hard to understand

that your silence speaks

louder

despite a closed mouth

a hidden tongue

a fencing teeth

you are speaking

through your wide open eye

you have a mouth and a thicker longer tongue

just right there

the evolution of silence in the mouths of three frogs

at the start the mouth is closed.

that is the charm

of silence.

later on the mouth begins to open

that is the beginning of familiarity.

finally the mouth begins to croak

and croak and croak

that is boredom trying to cope

up with more boredom coming

what you cannot see in the picture

of the three frogs

is the consistent silence of the pond.

THE BIG TREE

Hit by lightning

Roared by thunder

the big tree falls

i was there

when the big tree finally falls

to the ground

roared by thunder

hit by lightning

the arrogance

that used to be

We all looked up

that big tree

It was so high

and big

And we could not

Climb it

because of fear

And Perhaps we also

respect for its grandeur

And today this big tree falls

Hit by lightning

and roared by thunder

The hands of the universe clap upon

the Fall of arrogance and Pride

The tree's belief about

Its hugeness and

Strength finally faded

Gone

Now this tree falls

And I am here watching it
You are not here

You are in some foreign country
How can I tell you
That this tree has fallen
And there is nothing to fear anymore?

When a tree falls and you are not here

Your logic says:
There is no tree

There is no tree of such strength and posture

There is no tree like that
That can ever fall

All because a lightning hits it

And all because the thunder roared
Without you.

PAPA ON THE HORSE

As I remember,

Papa rode on the horse

the White horse
He was so cruel

And he would not

Feed The white horse

For days

One day

They went to the Sea

The white horse

And papa

I wished the White horse

Would swim

To the other island

And leave Papa for good

He was so cruel

And he would beat

The white horse

For days
But the white horse

Stayed she was not fed

For days

One day

The White Horse

Got mad

And bit Papa to death.

I did not wish

The horse

Would eat Papa whole.

I too would be

Cruel then

Like him.

Love and lust

Each shall have a room, as they are distinct

As love is blind, lust has eyes wide open for its games

As love is day, lust is the night at the bar

As love speaks the truth, lust can just lay silent looking for the tasty froth

Love need not be beautiful but lust makes it a requisite

Love may abstain, but lust cannot

By its nature it thrives in banquets
Love is pure but lust goes to mud in all wild wrestling for what it desires

I can love you without lust

But you may not like it after all

I love and lust you
And in you Love and lust shall Hold hands,

kiss tight, hiss all the night

Love and lust

The two becoming one

To both of us
So this union may last

This communion of souls.

lima ka mga lalaki nangaligo sa pintura ni paul cezanne

lima sila ka mga lalaki nangaligo sa sapa.

ang sapa sama kanila walay lihok lihok.

frozen. nakita nako ang meaning sa truth.

sa panahon ni cezanne patago ang tanan.

ang usa ka lalaki, nagtalikod. dili mo makita

ang iyang tinaguan.wala siya'y kinatawo.

ang usa misalom. wala kay makita sa iyang nawong.

patago lang gihapon. dili klaro ang ilang mga mata.

dili mo madungog ang ilang tingog.

ang usa nag-side view. padaplis-daplis lang.

ingon ana ang panahon ni paul cezanne.

ingon ana ang ilang tubag kon unsa ang

kamatooran. Patago sige. Mas nindot kon

ang tanan taguan. Dakop dakop lang sa suba

nga frozen ang tanan. Lima ka mga lalaki

nga walay pulos. Mora bag pati ang tubig

dili gani kabalong mobasa sa lawas.

because i love you

because i love you
i can make use of a line
and in an instant i see you: recline.

i remember

i remember
when i was a little child
i once climbed a tree
to take a look of those
down below me.
i simply sit there
and feast my eyes
on the tall mountain
far away from me.
i see a winding river
flowing to the sea.
i see memories.
i am a little child.
i am the father of
that sadness that
i left behind a rock.
i am the image of
that little boy
behind your face.
i am not noise.
i am the silence
of a very faraway
memory on that
cone mountain over
there with a snow
cap.I am my
small world like
a bird perched on
a twig. A small patch
of green grass. A handful
of clouds drifting on
my shoulder. I am
a silent memory.
I am listening inside
my little corner.
This heart still
of a little boy.
Always wondering.

the sacrifice of isaac

abraham hears the voice of God
to bring Isaac on top of Mt. Moriah
there he must kill his own son
his offering to the Lord, His God
the argument begins,why his God
must order him to kill his own son?
is this killing this murder not a sin?
does God make man to commit sin?
If One orders him to kill his own son
God? Is God in this not a murderer too?
the steps to Moriah are difficult thougths
yet Abraham, Abraham, do you Love
your God as God and none other?
kill your own son, Love of God?
you know how it ended. You know
how Abraham became the Father of Faith.

the black clock, the mantle, the cup and an empty vase

1. 
2. the mantle is heavy in white.
3. the white cup is not fuming.
4. the lover does not come tonight.
5. an empty vase keeps a shallow
6. conversation with the black clock.
7. there is no flower to brighten
8. the night without a tryst.
9. it is the black clock that ticks
10. time.It is this lament. A cup
11. without tea. A vase without
12. a rose, a daffodil, a white lily.
13. the black clock ticks. There
14. is no hint that it will stop.

That big shell knows it all.

two frogs

i am not that little frog mama

who meets a carabao one day

and makes a comparison between

big and bigger

bigger and biggest

what i see mother is simply huge, just that.

i know what a carabao is

and i do not

wish to ask you to be one.

Mother, I have learned the lesson

about the bursting of

false pride and arrogance.

i have learned too

that far pastures are not always

that greener. I do not wish you

to burst like the one that i have

read in a children's book.

I do not want to lose

you Mother. This small pond is enough

for us, Mother. This is a happy pond.

This is just perfect for both of us.

The carabao story is not really funny, Mother.

I have learned my lesson the hard way,Dear Mother.

Let us croak. Let us sing a happier song for this

rainy season with the new tadpoles, my Dear Mother

even without Father.

shades of black, yellow and dark green

most of it is yellow like a pus

and the city where you live

on an outline of mountains

is all black. The skies behind

are dark green. This is a

storm. This is a whirlwind

of emotions. Fear it.Love it.

in the garden

this morning you shall take a walk in the garden

as the sun begins to shine you cover your face with a white umbrella

all dressed in white you take a look at the patterns

the way Emily once did with her patterns

the trees are well pruned, the flowers blooming in the right places

the grasses trimmed like manicured lawns of the garden in the parks of the city

you walk like my own queen you speak to yourself: there is something missing

there is still this emptiness: no one walks with you except your mumbling shadow.

sleeping with the clouds

cotton clouds

and some stars and you

my woman is asleep

your sleep is a treasure.

i dare not be a whisper.

i am not the wind.

i am your silence

inside your dream.

a philosopher in meditation

at the basement

i live here. two colors of light.

beautiful darkness.

calm coming of dimming

as i sit in the corner

looking for an opening

of my mind. this is it.

this isn't. how about this?

if and if. but what if?

test it with fire.and water.

and let air flow. what happens?

at the basement

i have long lived here.

your children will not see me.

your children's children

will not even remember me.

darkness and light.

silence and so much noise

within the heart of the

philosopher. two colors.

white hair. red blood.

and his skull. the odor

of rotten matter escapes

out of the chimney.

he is burned. he is charred.

birds, snakes, dogs, hands, scarecrow

birds taking in a parachute and a fish

on a line, the hook is invisible, and the sinker.

a snake giving a secret to a secret hand

hiding behind a red jacket.it is a hot summer.

a scarecrow grows from a green bonsai pot.

i am feeding a hungry cat. it has some kittens

to feed inside the dark room. i take my exit.

the souls of men are gone. no one lives here.

a friend's reunion

summer is fixed for a friend's reunion.

at rey's house. a narrow path leads us

to a big house under some old trees.

coconut palms lining the horizontal view.

some flowers grow. some fruits hanging

on branches. many of us are coming

to try to see something new about rey

and his big house. progress of a friend.

boasting and some news. how he did

and what he does well, with success.

golden spoons and golden forks.

silver plates. expensive wine. shiny

glassess. cheers. more cheers to a friend's

success. we are happy. we are here.

we are invited to speak nicely of him.

remembering the old times. high school

laughters. ( i was the standard bearer

of the class and rey was nobody. the

clown. the mediocre. yet look at him

now with his promising stance. cheers

for his success. his arrogance. his fame.)

time passes too quickly. everyone is tipsy.

the women and men of my own time.

the last episode is this picture taking.

i will find my own place here. rey is the

star of all these shows. it is a drunken night.

i will not steal it away from him. he smiles

from end to end. he spends for this

magic moment of his life. we say. we

swear we all love him. we say cheers!

click! and this is all simplest that we get.

an old man, a nude woman, and a flower

an old man without a foot.

sleeping on a pole. a nude woman

is kept inside his open stomach.

the flower is the fan to replace

the missing head of someone.

his hands are but helpless lines.

the old man's hands are praying.

he is my grandfather.

the woman is not his wife.

she is my mother.and the man

whose hands are nothing but

sketchy lines is not my brother.

he is my father. and the whole

picture that you see is not my

family. i don't really remember.