R e b e c c a
Ang imong tatay nakapatay
Sa iyang amigo didto sa bukid
Sa dihang wala sila magkasinabot
Sa abot sa ilang hantakan
Karon tua siya nagtingkagol
Sa prisohan sa Sindangan
Ang imong nanay walay
Kamuhangmuhang kon unsaon
Pagpanginabuhi dinhi niining
Atong gubot nga lasang nga
Gitawag nila og kalibotan
Ang iyang nahibaw-an mao
Lamang kon unsaon pagdagkot
Sa lampara nga gibuhi
Sa
Nga ang pabilo mao ang
Noog sa ukay ukay
Ang iyang nahikat-unan mao
Lamang ang pagtak-ang sa
Kaldero diha sa abohan
Ang pagpasiga sa sugnod
Ang pag-init sa tubig
Busa karon ania ka kanamo
Isip katabang sud na sa
Ka tuig. Amo ikaw nga gipangga
Bisan pa sa tanan.
Karon mananghid ka nga magminyo
Sa
Sa bukid sa Cotabato.
Nakita namo sa imong mga mata
Ang imong gugma. Og dili kami
Mobalibad sa pagsugod na og sibog
Sa imong kapalaran.
Sama sa
Mga kamot, ikaw amo nang buhian.
Lupad Rebecca! Lupad sa taas!
Pangitaa ang imong langit!
No comments:
Post a Comment