'L'enfer, c'est moi'

ang impyerno og ang langit

kanang kalayo nga walay
pagkapalong
ingon sila mao ang impyerno

kadtong lugar nga paraiso
mga kabulakan, lunhaw nga kasagbotan
miawit nga mga langgam
malinawon, malipayon
ingon sila mao kana ang langit

ang uban miingon nga ang kalisod
ang kagutom, ang kapobrehon,
ang kasamok og dili pagkasinabot
mao ang impyerno

ang bali, mao ang langit,

ang pilosopong si sartre nagkanayon
nga ang impyerno mao ang laing mga tawo
daghang naghikog niini
og iyang gisulayan og pasabot
ang iyang gitawag nga sayop
nga ang impyerno
mao "ako"

ako, dili ikaw, sige isulti ang pulong
"ako", dili ako kon dili ikaw.

misamot ang kagubot, og mas midaghan
ang naghikog, hangtod nga ang mga anghel

nanglupad

(wala manganaog)

mitugpa sa mga bungtod og mitug-an
nga kuno kini si Sartre
tua na sa impyerno

(tinood ka, 'hel?)

kay ang tinood ang langit mao
ang mga tawo, kita, og kon moingon gani
kita nga kita

apil ko, apil ka
o, unsa man

feeling good ka na?