alang kang Mario

Didto sa isla
sa Bitoon
nabantayan nako
ang mga siak nga
bato, tupad ka sa
kahoy nga wala na'y
mga dahon

dako ang imong tiyan
gagmay ang imong
mga bukton
nipis na ang imong
buhok
ang imong pahiyom
kulang sa katas-on
morag sanga sa
balite nga
nabali

duna akoy panaghap
apan wala nako kini gisulti
sa hangin

namaak ang kainit sa isla
morag mga alimango

misalom ko sa kristal nga
dagat og ako kang gilantaw
pagbalik

nasayangan ko sa milabay
nga panahon
morag mga balas nga gipalid
sa kusog nga pagbiyobiyo
sa hangin

ang sunod nakong nabalitaan
nga gihaya ka sa
Sibutad
gipadaot kuno ka
pinaagi sa pagtaob og
paghubas sa dagat
nga wala tagad matambali
sa bahagbahag
nga atua sa kilid sa pangpang
sa Madalag


sa gabii
nangutana ko
kon gamhanan ba ang akong
tutok o
ang akong panaghap nga
sa daklit lamang
milabay didto sa mga
siak nga bato sa Isla
sa Bitoon

o basin og ang wala nimo
pagtagad sa imong gibati
mao ang tinood nga nagdala
nimo sa usa
ka hantonganan
nga dili na gayod mapakli?

mibalik sa akong panumduman
ang panagtapok sa mga halas
didto
sa alas otso sa kagabhion
nga maoy nakapaaghat kanatong
tanan
sa pagpauli balik didto sa
balay sa kapitan
sa sitio Banagan

sa akong tan-aw ikaw lang ang
wala makurat sa
pagkawala sa kaparat sa dagat.