cebu, 9 pm

giangkon ko ang akong
dakong sala
nga sa pipila ka adlaw
nalingaw ako
ug wa na ako kahinumdom
bahin kanimo

di ko na malitok ang
pulong
nga akong gipalanog
alang
kanato

dili ako mangayo ug pasaylo
kalimtan
ko na ang akong
panaw

ako lang, ako lang
ning
kalipay sa kagawasan

apan imong gibalibaran

miabot na ang
asul nga langgam
misanib sa panganod
nanaghoy
aron ka na unta
mokuyog
ug lupad tupad
kaniya

wa kapasipala

sa makadyot lang
nagkaabot tang duha

sa atong likod ang
dakong bukid sa Apo
dunay bangaw
pista sa langit ug
sila pay paingnon

gihawiron ko ang
imong kamot ug
gitutukan ko ang
imong mga mata

didto ko misulod
ug didto mo ako
giabi-abi

sa makadyot lamang
nanamilit ko
gibitbit nako ang
akong putos
ug dayon nakog biya
nimo nga nag-inosara
na lamang sa
maong lamesa


didto sa mga panganod
gaan kaayo ang akong
gibati
gibayaw ko
kay wala ako
nakapasipala kanimo

balak alang sa akong bulan

mas nindot ang nahitabo

mitihaya ako
nahimo akong duha ka
bungtod

miabot ka isip usa
ka bulan

ning bugnaw kong
kagabhion

mipaduol ka sa akong
mga tiil

milupad sama sa usa
ka alibangbang

mibatog ka sa tayhop
sa akong ginhawa

diha sa imong dughan
gihunghong ko

ang mga pulong ning
katam-is sa kahilom

diha sa imong kahuyang

gipildi mo ako
sa imong kahuyang

hapit mo ako
patya sa imong dughay

gilumsan mo ako sa
kalipay

gialsa mo ako
sa tumang kasayon sa

imong dila gibayaw mo
ako sa langit

nakita ko si Bathala
mipahiyom siya kanako

inahan ko

diha sa kainit sa plantsa sa imong
kamot
ug sa kakusog sa imong pagduot

nahapsay ang akong mga
kalum-ot

C5 DORMITEL

nindot ang panag-uyon
sa lawas sa katreng igo

ayaw ug takilid
atubanga ang tinood

nangutana ka kon
kumusta na

lahi ang gipuy-an sa
pulong

nahinanok ang karong
pag-inosara

kaon kilid sa vulcanizing shop sa p. gomez street

daghang lagong
kining dapita

gidugukan ang
usa ka platitong pansit

sa akong atubangan
samtang gaduda ang tindera

kon duna ka bay ikabayad
pagkaoran-oran

wa kang kaantos
imong gihuwad ang pansit

sa iring nga nagyampungad
didto sa hagdan

gibilin mo ang bayad sa
lamisang gatigmi

sutoy kang mibiya
walay tingog

sa alas dose sa kagabhion

ang pagsigig miyaw
sa iring
sa ilalom sa kusog
kaayong ulan

akong siging
madungog....

salapi

pagkagamhanan
gayod sa
salapi

usahay ang gugma
nga tiunay
makamao na nga
magpakaaron-ignon
tungod niini

ang kabatan-on moyukbo
sa kunot
sa usa ka tigulang
nga yawan-on diha sa
kilid sa
balay nga namaligya
ug kalipay

mopalit ang salapi
mopahiyom ang yawa
mopiyong ang
kaanyag ug kabatan-on
mopahiyom sa
gawas
apan durong hilak
ang kalag
diha sud sa buak nga
kasingkasing

balak alang ka L.

hikalimtan ko kaha ikaw?
unsaon?

unsaon ba paghilis ang
bato
sa usa ka platito
nga tubig?

mahimo mo akong tudloan
sa usa ka
milagro

apan bisan pa niini
dili ko gayod kini mahimo

talan-awon

nagtindog ang tawo
sa kilid sa koral nga kawayan

milantaw sa mga dahon sa
mahogany nga napalid sa hangin

wala milihok ang maong tawo
mihangad, miginhawa, mipiyong sa iyang mga mata

pagkaoran-oran
milakaw, nawala sa unahan natabunan sa uwan.

si dante

nag sing along
ang mga barkada ni Lotlot
sa daplin sa
beach ni Tiu

kuyog ko si Dante
posterioso
edukado, bright
ambongan

pag-abre sa pultahan sa
sakyanan bisag unsaon
ug bira si Dante
mitapot kini nga morag
tuko

sa primero wa kong kasabot
mora kini si Dante
ug usa ka tanghaga sa balak

hangtod nga mitug-an si
Alfred
ug unsay nahitabo kagabii
didto sa
Paranaque

lisod sabton ang buang
morag imong
balak
apan kon mahibaw-an mo
na kon ngano
ingon ana lang

pasagdan.

kamatayon sa arte

ang tanan
arte

labi na ang mga
babaye

apan sahay
mas arte
sab

ang mga lalake
sa pagpili

ug babaye

apan ang
kaarte nausob

sa panahon


nindot ang onidoro

gipitaka ang
iti

giupawan ang
ulo

giluwaan ang
debuho ni

Van gogh

giyam-iran ang
libro
ni Plato

balak alang ni antonio kabahin sa iyang mabolo

hinog na ang mabolo
gipunit ni antonio

gusto niya ang mabolo
dili sa unod kundi sa balhibo

mas nindot kuno ang
mabolo

kon wala na kini balahibo
apan dili alang kang antonio

sa gikagisan na kini ug
nahamis
nga mora na'g mansanas
nagsuka si antonio sa gawas

gibalikan ang balahibo
sa iyang tinood nga mabolo

kriminal

piso lang
ang gikinahanglan
sa bata

pito pa ka tuig
iyang edad
miundang ug
eskwela

ang iyang mama
nakig-ipon ug
tiguwang

gisugo ang maong
tiguwang aron
patyon ang
iyang bana

upat sila ka magsoon
nga gihatod sa ilang
lola sayong buntag
kaganiha

kay ang iyang
tatay gikarne.

sa makadyot lamang

isulat lang
ayaw na hunahunaa pag-ayo

sama sa paglabay sa imong usa
ka arinola nga ihi
gawas sa bintana

sama sa pagpangluwa
diha sa hagdan
o paglugod sa buling sa
lapa-lapa

pagkahuman
wala na
kay unsa pa man god
ang sunod?

How to Lose a Poetry Competition

by Ramil Digal Gulle

Somewhere up a mountain, inside a cheap hotel,
the breath of pine that was green when invisible candy puffs
in each young writer's earlobe-cool Baguio cool-was ignored.

When each poem lay there, legs spread-pinned arms, perverse
cruciform X. Everyone had glass-shard, scalpel, post-mortem
lower lip quiver of craftsmanship's class. Voodoo dissection inter-
stitial orbit of learning's erotic machete curve. Beauty. That's

what they're being taught to accomplish. Truth-telling. Somewhere
they brought out the objective-correlative, eventually. It looked like
an old, foot-long rubber sausage. Young writers all around squeezed,
rubbed and stroked it. One of the old writers took it by one end,

made a grand gesture of a job blowing it, twisted it into a
pretzel of air and let it float, bounce about the workshop hall.
That was the day's form and content. The next day's assignment?

Catch a metaphor, alive if possible.
Not easy because the slippery
things kept changing shape, from cobra to tin can to toothy vagina.

For the first time, I wasn't listening. I wasn't
teaching. I didn't care about craft anymore.

I was thinking of the Baguio woodcarver, sitting on a wicker chair,
who stomped his foot, sending a cloud of red earth flying
about us. He told me: I was a guitarmaker in Cebu. I once made

a special guitar with strings made from my wife's hair. Hair I collected
the seven years we were married, collected because I loved her.
Then I hated my wife, and I made the guitar. He brought the guitar

out and played it for me. The fog was creeping towards our feet, its
whiteness broken by long streaks of red earth, threads of bloody spittle.

And I heard a young woman's voice singing:

Ask him what happened. Ask. Ask him what happened to me.

Exhibit C: Sa Poetry Writing Workshop Class

ni Vladimeir Gonzales

"Sa poetry, you let things take shape,"
sabi ni Tinio; "that's bullshit!"
sabi ng propesor
pagkatapos isara ang libro.
What about authorial control daw,
what about the lipunan,
and insight, and katuturan, and all
that kinda deep stuff.
May pulitika daw ang panulat;
if not, you're just simply walang isperma
kasi you don't have balls.
"You know sir, that's just pure shite,"
sabi ng bagot/pa-goth, adik-adik na classmate
who just read Irvine Welsh,
"that's pure existential angst."
Jigsaw puzzle akong nakinig
sa odds and ends ng kanyang pagpapaliwanag.
What about individualism daw,
hyper reality, the postmodern condition?
What about decentered centers,
borderless borders, disconnections from
collective consciousness, what about that?
"Si sir talaga, such an Immanuel Kant,"
bulong ng isa pang classmate
who's halfway reading Sophie's World-
for another class, of course-
at by golly, bigla akong tinawag ng prof!
"What about you, mister, what do you think?"
Sagot ko naman, "well, sir, this is
just, like, like my Humanities elective
so fuck you,
fuck you all, I guess
(I hope I don't get 5.0 for this).

Sa Poetry

ni Rolando Tinio

Sa poetry, you let things take shape,
Para bang nagpapatulo ng isperma sa tubig.
You start siyempre with memories,
‘Yung medyo malagkit, kahit mais
Na mais: love lost, dead dreams,
Rotten silences, and all
Manner of mourning basta’t murder.

Papatak ‘yan sa papel, ano. Parang pait,
Kakagat ang typewriter keys.
You sit up like the mother of anxieties.
Worried na worried hanggang magsalakip
Ang odds and ends ng inamag mong pag-ibig.

Jigsaw puzzle. Kung minsan, everything fits.
Pero sige ang pasada ng images
Hanggang makuha perfectly ang trick.
At parang amateur magician kang bilib
Sa sleight-of-hand na pinapraktis:
Nagsilid ng hangin sa buslo, dumukot,
By golly, see what you’ve got -
Bouquet of African daisies,
Kabit-kabit na kerchief,
Kung suwerte pa, a couple of pigeons,
Huhulagpos, be-blend sa katernong horizon,
You can’t say na kung saan hahapon.

ang mga hinog nga pulong

pagkadaghan sa akong mga pulong
nga nangumbitay sa akong dila
morag mga hinog nga bayabas
sa gamayng sanga niini

pagkatig-a sa akong baba
nga dili moabre busa wala ako'y masugid
wala ako'y mahalad alang kanimo

sa kaadlawon sa dihang ang mga lamok
nahupong na sa dugo sa akong mga bukton
sa oras nga masulub-on kon matagak ang
usa ka hinog nga bayabas
imoha na kana, wala'y mobadlong....

pagbudhi sa panahon

ang lingkoranan sa plaza ni rizal
gilumotan na

tungod sa pagpunay ug ulan
mingaw

kaayong lantawon nga sa pipila ka
adlaw

walay milingkod niini ang tanang niyang
nakita

milabay lamang paspas
nga nagdagan sama sa panahon

nga mibudhi sa makadaghan
sa mga saad.

importante sab ang ngalan

makaulaw gamay
kining pagbungat ni
Pepe nga siya ang
Valedictorian sa
Bolok Elementary School

sama sab ni
Atty. Patay nga di na ganahang
mangabogar

writer's block

miabot na ang kasumo
nga bisag baho sa mga letra lamang
di ka na gahanang
mosimhot

magpaabot kamong tanan
human sa akong pagsuka

lingkod kamo sa hagdanan
lingawa ang inyong kaugalingon

gisumhan na ang mamalak
ug di na gustong mosuwat

pagkahuman sa dakong baha sa CDO ug Iligan

lahi na ang dagat
danlog sa akong bukton

daghang sapatos ang
nanglutaw

hapit hilabwan ang
mga dahon

wa nay giganahan
sa kinilaw nga balarete

dunay nakit-an I.D.
sa lapyahan sa Sibutad

ang iyang ngalan
Roberto Baterna

lahi na ang bukana karon
daghang dalang nanglutaw

mga patay
unya haskang bahoa.