1966

og tood man
kuyog sa ilang silingan
nga nagtrabaho sa
Cavite
miabot siya sa dakong
syudad sa Manila
midunggo ang
Don Alfredo nga
ilang gisakyan
dala sa tulo ka
sako nga bugas
lima ka sako nga
kamote og saging sab-a
pito ka karton nga
bulad apil pa ang
mga bunot sa lubi
nga gamiton
sa iyang Auntie
para sa iyang pangadlaw.
Usa ka taro nga
ginamos nga tuloy
og laing taro sa
kinupsan nga
adobong baboy
para sa iyang
mga ig-agaw.
Sa kadaghan sa
ilang karga wala
gayoy nakahuna
huna sa pagtagbo
kanila didto sa
Pier 5.
Mikanaog sila
og nagpakyaw og
jeep nga puno
kaayo sa ilang
mga pasalubong.

"Pakihatod mi
sa Pasay Manong"
maoy iyang hangyo
sa driver.

"Saan sa Pasay?"
balik pangutana sa
driver nga morag
nawong og laborer
sa pier.

"Yong bago
lang nagkasunog"

"Aba e, halos
araw araw may
sunog dyan sa Pasay.
Saan ba tayo bata?"

Gitan-aw niya ang
nakasulat nga
address sa sako
sa bugas.Og iyang
gipabasa sa driver.

Miabot ra gayod
sila sa balay nga
giplitehan sa
iyang iyaan.

Bahong kanal.
Lanab og tubig
ang banyo.
Guot ang mga
lawak nga usa
lang ang kusina
og sala.

1966 ingon ana
na daan ang Manila.
Sige gihapong sunog
sa Pasay hangtod
karon.Dili na kahadlokan
ang tingog sa mga
firetruck og mga
ambulansya.

Mas midaghan man
hinoon ang mga
tawo didto. Midaghan
ang mga bayot og
tomboy. Ang mga
snatchers og
holduppers.Ang
mga puta og puto.
Ang mga mangingilad
nga mamaligya og
poste o dili ba highway
sa Edsa.

Dili jud kabalong
mokaon og tagam
ang mga
probinsyano.

Wala gani magamit
ang mga bunot
nga iyang dala
kay nasunog og
apil ang mga
pangadlaw sa iyang
Auntie nga walo
kabuok ang mga anak
didto sa Pasay kaniadto.

1966 walay lami ang
Luneta. Og hangtod karon.

1966 napandol ko
sa Quiapo. Natunok ko
sa merkado sa Sta. Ana.

1966, mao kini ang
wala nako malimti.
Nakakita kog ga-eyot
didto sa Ermita.